Маё сяло

                                  Светлай памяці

                                 маёй маці

Дзяцінства цёплае святло,

Што для душы маёй было

Жыцця нязгаснага іскрынкай,

У боль нястрымны перайшло

І долу па шчацэ спаўзло

Скупой нястрыманай слязінкай,

І там з гадамі прарасло

Палыну горкага былінкай…

Прытулак, роднае сяло,

Што мне дарогу ў свет дало,

Дзе пупавіна закапана –

З зямлі навечна скасавана,

Каткамі часу зруйнавана,

Закрыўшы ў спадчыну акно…

І з той пары баліць… Даўно

Баліць, не зажывае  рана.

Там поле чыстае адно –

Пустое, гулкае "гумно”,

Дзе толькі ветры свістам глушаць

У голлі адзінокай грушы,

Ды непрыкаяныя душы

Гукаюць з ветрам заадно

Таго, што канула на дно

І толькі болем грудзі душыць.

Ты чуеш? – Цень самоты той

Жалобнай пáдае слязой

На памяць знішчанае вёскі –

Садоў, дарогаў і пагостаў…

А незаменных стратаў роспач

Гаворыць зноў пра судны дзень,

Які няўхільна прывядзе

Да праўды, праведнай і простай.