Радоўка (паэтычнае апавяданне)

1

                  1

Світанне ночку спаць паклала,       

Ад змроку вымела двары,

І маці да каровы ўстала,

Бо трэба, што ні гавары.

Узяла даёнку, трошкі сала,

Каб змазаць соскі ды бугры,

Цабэрык пойла намяшала,

А што рабіць, гаспадары?

 

Яна карміцелька – кароўка.

Чаму ж яе не даглядаць.

Эх, доля!.. Сёння нам радоўка,

Таму і мне пара ўставаць.

Браць з-пад страхі бізун нядоўгі,

Ісці з ускраіны займаць

І, як вядзецца на радоўцы,

Кароў на пашу выганяць.

 

                  2

Да тых, хто гэтага не зведаў –

Не быў ніколі ў  пастуху –             

Я хараство падзеі гэтай

Данесці проста не змагу.

Як бацька дзейства адкрывае

З нягучных слоў:

– Пара, займай.

І зычна рэха прадаўжае

Па наваколлі: " Выга-ня-й!”

 

І адчыняюцца вароты

У дзень наступны пакрысе,

І ён ізноў да нас турботы,

Ды справы новыя нясе.

Мужчыны тупаюць абцасам

І жмураць вока на святло,

А маладзіцы гэтым часам

Кароў выводзяць на сяло.

 

І пачынаюцца размовы

Услых, адна перад адной:

Хто нешта добрае прамовіць,

Хто выхваляецца сабой,

Памёр, развёўся, ажаніўся,

Хто п’е, хто гоніць самагон…

Вось гэтак, пэўна, нарадзіўся

Усёведны "бабскі тэлефон.”

 

Стракочуць, быццам бы сарокі,

А бацька – міма, круціць вус:

– Глядзі ты, Ганна – рукі ў бокі –

І папраўляе свой картуз.

Яму ж улазіць не пасуе

У гэты ранішні кірмаш:

– Што выскаляюцца ўпустую?

Ён "генераліць” – і шабаш.

                 

                   3

А мне няёмка неяк стала –

Я ж тут таксама не чужы,

Хаця па-рознаму бывала ,

Але ж  па-людску трэба жыць.

Я на хвіліну затрымаўся    

І падышоў да землякоў….

– Дык што ты ўжо, Алесь, зазнаўся?

Ці ўчора лапці пераплёў?

 

Я прывітаў усіх адразу,

Каго пазнаў, ці не пазнаў:

– Ды не, дзяўчаты, ані разу,

Бо шмат чаго ў жыцці зазнаў.

Ну, як вы тут?..

Цяплеюць вочы.

Дзяўчаты разам загулі

Аб тым, аб сім – а што ты хочаш –

Не ўсё так проста на зямлі.

 

– Але ж, усе мы не анёлы,

Пражыць – не поле перайсці.

– Які й жа нораў ваш вясёлы!..

– Прасцей з усмешкай па жыцці…

Цякла размова… Каля клёну

Заўважыў сумную куму:

– Прабач, мне сорамна, Алёна,

Кароў прыгонім – зазірну.

 

Яшчэ пабачымся, бывайце

І шчыра – вам усім дабра.

Я ж тут, я – ваш, не забывайце

І вы мяне, а мне пара.

Пайду, бо бацька раззлуецца –

Спяшацца трэба да кароў…

І стала хораша на сэрцы

Ад гэтай чуласці сяброў. 

 

                  4

Бягу, а там ужо каровы

Рыкаюць гучна па сяле:

– А, каб яны былі здаровы –

Я толькі жэрдкі пералез,

З абедам торбу ўзяў на плоце –

І міма дома ўслед праз гай –

Кароўкі добрыя па ўродзе –

Ім толькі волі не давай.

 

Бо прыйдзецца лавіць у шкодзе –

Дык я іх толькі пераняў –

Дзе мосцік белы, на балоце,

І цераз лог назад пагнаў.

Ідуць пакорныя ў самоце,

Хвасты прыгнулі да зямлі,

Сапуць у ноздры.

– Дудкі, годзе!

Мы вас на пашу прывялі.

 

II

                  1

Як хутка сонейка ўзнялося –

Ужо збіраецца ў зеніт…

Люблю я родных ніў калоссе

І траў шаўковых малахіт.

Скажыце, дзе яшчэ на свеце

Жыве падобная краса?

Дзе ёсць празрыста-срэбны месяц

І ізумрудная раса!?

 

Мая бясконцая Радзіма –

Крынічна-васільковы край

З блакітна-шэрымі вачыма –

У дабрабыце расцвітай

Сваім бясконцым каларытам.

Жыццё і славу адраджай,

Збірай, народам незабытых,

Бацькоўскіх песень ураджай!

 

І адгукнулася з нябёсаў

Радзіма песняй жаўрукоў,

І палячыла раны лёсу

Пяшчотным водарам лясоў.

А ў полі кнігаўкі лагодна:

– Чые-вы? – пошукі вялі…

Да замірання сэрца поўніў

Спакой ад роднае зямлі.

 

                  2

Каровы сытыя апоўдні 

У роў пайшлі на вадапой

І леглі тут на мяккай коўдры

Густой травы пад ценем хвой.

У гэты час і мы, вядома,

На ўзлеску трошкі пасядзім.

Якраз прыйшла Маруська з дому –

Дачка. А з ёю верны Бім.

 

Ну-у, Бім – асобная размова,

Яму не прыйдзецца сядзець.

Ды  гэта для яго не нова –

У чарадзе кароў глядзець.

Няважна, блізка, ці далёка –

З ім лёгка статак утрымаць.

Мне ж застанецца жмурыць вока,

Ды на баку сабе драмаць.          

 

А покуль нам хапала часу,

І каб лягчэй было насіць –

Я скінуў торбу і адразу

Прапанаваў перакусіць.

Маруська хустку разаслала

Ускрай аблогі, на траву,

Прысела, нам прапанавала –

І Бімка туліць галаву.

 

А я дастаў кавалак сала –

Пад фунт, – салодкі тваражок,

І, маці ўнучачцы паклала,

Дамашняй каўбасы кружок.

Далей – цыбуля, луста хлеба,

Тры яйкі, слоік малака:

 – Тут пахарчуемся, як трэба –

Што значыць матчына рука.

              

                    3

Так, да абеду, можа болей –

Гадзін да трох пасля паўдня –

У нас ідылія на полі.

Каровы ходзяць… і хлусня,

Хто кажа, што натрудзіў ногі,

За статкам поўзаў па палях –

Травы хапае, Слава Богу,

Дык не такі ўжо гэта й страх.

 

І толькі там, бліжэй да дому,

Як пачынае вечарэць,

Парой прыходзіцца самому

Свавольны статак даглядзець.

 

А можа прыйдзецца й пабегаць,

Бо ўжо даення час кароў –

Каб непрыемнасцяў пазбегнуць –

Заве настойліва дамоў.

 

Вось тут глядзі за кожнай "Муркай”,

Напагатове будзь заўжды –

Яны пачнуць гуляць у жмуркі –

А там нядоўга да бяды.

Ці могуць так рвануць,  дарэчы,

Як быццам іх пагнаў лясун.

І толькі змогуць ім пярэчыць

Сабакі іклы, ды бізун.

 

III

                  1

Ружовы захад неўзабаве

Падводзіць сонца да ракі

І мы, каб лішні час не бавіць,

Глядзім на сонца з-пад рукі…

 

Нарэшце момант наступае,

Калі накормленых кароў

Нішто ўжо болей не трымае –

Для іх адкрыты шлях дамоў.

 

Кароўкі гэтага чакалі,

І, як звычайна, – напрамкі…

Але дарэмна. – Сустракалі

Ускрай дарогі мужыкі.

Рыкала чарада трывожна,

Раўла, з сабою не ў ладах,

Пакуль дайшла чарга да кожнай –

І… разабралі па дамах.

 

                  2

Вось і закончылася справа,

Вось гэта ўвесь, уласна, страх.

Да дому бацька крочыць брава,

Усмешку тоячы ў вусах.

 

Маруська з Бімам да бабулі

Няспешна рушыла дамоў.

А я, паправіўшы кашулю,

Пайшоў у госці да кумоў.

 

IV

                   1

Абтрос з абутку пыл аб сетку,

Пераступіў цераз парог.

На жаль, я госць даволі рэдкі:

– Мір дому вашаму, кумок.

Накідку скінуў, шапку, боты,

Павесіў пугу на гваздок…

А кум пярэчыць:

– Што ты, што ты,

Ды не знімай… Праходзь, браток.

 

Прысеў ля печы на куфэрак:

–Ну, дзе тут хрэснікі мае? –

Я вам ад зайчыка цукерак

Прынёс. – Гляджу, нясуць свае

З падзякай зайчыку. – Ой,  дзеці! –  

Хай Бог вам долечку дае –

Такіх няма дзяцей у свеце,

Ну, хіба толькі што мае.

 

У хаце чыста, бачу, кветкі

Стаяць у вазе на стале:

– А дзе кума?

– Ды да суседкі

Пабегла, справы ў іх свае.

Мо гэта й к лепшаму, бо будзе,

Як путам, звязваць языкі.

А мы з табой таксама людзі –

Дык пасядзім, як мужыкі.

 

І кум за гэтаю размовай

На стол у кухні накрываў –

Абрус заслаў бялюткі, новы,

Графінчык з шафы даставаў.

 

– Прабач, Алесь, не маю рускай,

А калі вып’ю – толькі свой,

Без цукру, чысты, беларускі

На бульбе зроблены напой.

 

За стол садзімся, наліваем

Напой "цудоўны” да краёў,

Закуску хвалім, размаўляем

І абнаўляем чаркі зноў…

Затым размову прадаўжаем –

Чым болей слоў, тым болей дум –

Я, што турбуе, выкладаю,

Што набалела – кажа кум.

 

–Няхай благое адвядзе

Гасподзь Святы ад нашай хаты,

А нас да долі прывядзе –

Аб тым малюся я заўзята.

Якою мераю, скажы,

Павінны мы лічыць багацце? –

Па чысціні сваёй душы,

Ці тым, якое маеш плацце?

 

Куды, прынамсі, лёс вядзе? –

Туды, дзе лічыцца багатым –

Хто зберажэ ў любой бядзе

Свой родны кут, бацькоў і хату.

Вось тут – аснова ўсіх асноў –

Той будзе будучыню меці,

Хто зберажэ значэнне слоў –

Жыццё, Радзіма, маці й дзеці.

 

А што да скарбаў – бачыць Бог,

Я не збіраў зямных багаццяў –

Хто чысціню душы збярог –

Не робіць вывадаў па плаццях.

Яшчэ скажу табе адно –

Каб не чыніць другім няшчасцяў,

Аддай апошняе радно

І не шкадуй – не ў рэчах шчасце.

     

                   2

Цякла размова за сталом,

Ліліся ў такт настрою тэмы.

А на прыціхлае сяло

Між тым сышла нячутна цемень…

– Калі па чарцы, ды грыбок

Да рота лашчыцца ў талерцы –

Не трэба тузацца, браток.

"Даволі пуза ўсякай мерцы.”

 

Жывём і ў шчасці, і ў бядзе,

З нас дастаткова нашых бедак –

Няхай нядолю адвядзе

Гасподзь ад лёсаў нашых дзетак…

– А што датычыцца мяне,

Дык я скажу табе адкрыта –

Усё роўна доля прывядзе

Усіх да краю, да нябыту.

 

Жыццё праходзіць чарадой

У працы, дзецях, гаспадарцы –

Глядзіш – і час надыдзе твой…

Ну што, бярэм яшчэ па чарцы?

Глядзі, знайшла сабе куток,

А ну, ядры яе ў халеру,

Тут справа гэткая, браток –

Ня пі, калі не маеш меру.

 

Так кажа часцяком "мая.”

Ці ж я без меры нарадзіўся? –

Уцяміць не магу ніяк.

Было: аднойчы так напіўся,

Што ноч туляўся па двары –

Залетась, на адным вяселлі.

Успомніць брыдка… З той пары

Ні ў грош не стаўлю гэта зелле.

 

А гэта толькі вось з табой

Я паспытаю бэндзы крышку –

Каб у ладах з самім сабой,

Ды не было для сэрца лішку.

А заўтра зноўку не прыму

Ні кроплі гэтае заразы…

А ўсё ж пашчасціла таму,

Хто не спытаў яе ні разу.

 

                   3

Я бачу – кум замармытаў

А, значыць, трэба й мне збірацца:

– Пайду, кумок…  

Накідку ўзяў 

І, развітаўшыся па-брацку,

Па срэбры роснае мяжы

Пайшоў дамоў да бацькі жвава.

А ўсё-ткі – што тут не кажы –

Кароў адпасвілі на славу!

 

 

 

 

 

 

© Copyright: Алесь Казеко, 2014

Регистрационный номер №0186049

от 5 февраля 2014

[Скрыть] Регистрационный номер 0186049 выдан для произведения:

1

                  1

Світанне ночку спаць паклала,       

Ад змроку вымела двары,

І маці да каровы ўстала,

Бо трэба, што ні гавары.

Узяла даёнку, трошкі сала,

Каб змазаць соскі ды бугры,

Цабэрык пойла намяшала,

А што рабіць, гаспадары?

 

Яна карміцелька – кароўка.

Чаму ж яе не даглядаць.

Эх, доля!.. Сёння нам радоўка,

Таму і мне пара ўставаць.

Браць з-пад страхі бізун нядоўгі,

Ісці з ускраіны займаць

І, як вядзецца на радоўцы,

Кароў на пашу выганяць.

 

                  2

Да тых, хто гэтага не зведаў –

Не быў ніколі ў  пастуху –             

Я хараство падзеі гэтай

Данесці проста не змагу.

Як бацька дзейства адкрывае

З нягучных слоў:

– Пара, займай.

І зычна рэха прадаўжае

Па наваколлі: " Выга-ня-й!”

 

І адчыняюцца вароты

У дзень наступны пакрысе,

І ён ізноў да нас турботы,

Ды справы новыя нясе.

Мужчыны тупаюць абцасам

І жмураць вока на святло,

А маладзіцы гэтым часам

Кароў выводзяць на сяло.

 

І пачынаюцца размовы

Услых, адна перад адной:

Хто нешта добрае прамовіць,

Хто выхваляецца сабой,

Памёр, развёўся, ажаніўся,

Хто п’е, хто гоніць самагон…

Вось гэтак, пэўна, нарадзіўся

Усёведны "бабскі тэлефон.”

 

Стракочуць, быццам бы сарокі,

А бацька – міма, круціць вус:

– Глядзі ты, Ганна – рукі ў бокі –

І папраўляе свой картуз.

Яму ж улазіць не пасуе

У гэты ранішні кірмаш:

– Што выскаляюцца ўпустую?

Ён "генераліць” – і шабаш.

                 

                   3

А мне няёмка неяк стала –

Я ж тут таксама не чужы,

Хаця па-рознаму бывала ,

Але ж  па-людску трэба жыць.

Я на хвіліну затрымаўся    

І падышоў да землякоў….

– Дык што ты ўжо, Алесь, зазнаўся?

Ці ўчора лапці пераплёў?

 

Я прывітаў усіх адразу,

Каго пазнаў, ці не пазнаў:

– Ды не, дзяўчаты, ані разу,

Бо шмат чаго ў жыцці зазнаў.

Ну, як вы тут?..

Цяплеюць вочы.

Дзяўчаты разам загулі

Аб тым, аб сім – а што ты хочаш –

Не ўсё так проста на зямлі.

 

– Але ж, усе мы не анёлы,

Пражыць – не поле перайсці.

– Які й жа нораў ваш вясёлы!..

– Прасцей з усмешкай па жыцці…

Цякла размова… Каля клёну

Заўважыў сумную куму:

– Прабач, мне сорамна, Алёна,

Кароў прыгонім – зазірну.

 

Яшчэ пабачымся, бывайце

І шчыра – вам усім дабра.

Я ж тут, я – ваш, не забывайце

І вы мяне, а мне пара.

Пайду, бо бацька раззлуецца –

Спяшацца трэба да кароў…

І стала хораша на сэрцы

Ад гэтай чуласці сяброў. 

 

                  4

Бягу, а там ужо каровы

Рыкаюць гучна па сяле:

– А, каб яны былі здаровы –

Я толькі жэрдкі пералез,

З абедам торбу ўзяў на плоце –

І міма дома ўслед праз гай –

Кароўкі добрыя па ўродзе –

Ім толькі волі не давай.

 

Бо прыйдзецца лавіць у шкодзе –

Дык я іх толькі пераняў –

Дзе мосцік белы, на балоце,

І цераз лог назад пагнаў.

Ідуць пакорныя ў самоце,

Хвасты прыгнулі да зямлі,

Сапуць у ноздры.

– Дудкі, годзе!

Мы вас на пашу прывялі.

 

II

                  1

Як хутка сонейка ўзнялося –

Ужо збіраецца ў зеніт…

Люблю я родных ніў калоссе

І траў шаўковых малахіт.

Скажыце, дзе яшчэ на свеце

Жыве падобная краса?

Дзе ёсць празрыста-срэбны месяц

І ізумрудная раса!?

 

Мая бясконцая Радзіма –

Крынічна-васільковы край

З блакітна-шэрымі вачыма –

У дабрабыце расцвітай

Сваім бясконцым каларытам.

Жыццё і славу адраджай,

Збірай, народам незабытых,

Бацькоўскіх песень ураджай!

 

І адгукнулася з нябёсаў

Радзіма песняй жаўрукоў,

І палячыла раны лёсу

Пяшчотным водарам лясоў.

А ў полі кнігаўкі лагодна:

– Чые-вы? – пошукі вялі…

Да замірання сэрца поўніў

Спакой ад роднае зямлі.

 

                  2

Каровы сытыя апоўдні 

У роў пайшлі на вадапой

І леглі тут на мяккай коўдры

Густой травы пад ценем хвой.

У гэты час і мы, вядома,

На ўзлеску трошкі пасядзім.

Якраз прыйшла Маруська з дому –

Дачка. А з ёю верны Бім.

 

Ну-у, Бім – асобная размова,

Яму не прыйдзецца сядзець.

Ды  гэта для яго не нова –

У чарадзе кароў глядзець.

Няважна, блізка, ці далёка –

З ім лёгка статак утрымаць.

Мне ж застанецца жмурыць вока,

Ды на баку сабе драмаць.          

 

А покуль нам хапала часу,

І каб лягчэй было насіць –

Я скінуў торбу і адразу

Прапанаваў перакусіць.

Маруська хустку разаслала

Ускрай аблогі, на траву,

Прысела, нам прапанавала –

І Бімка туліць галаву.

 

А я дастаў кавалак сала –

Пад фунт, – салодкі тваражок,

І, маці ўнучачцы паклала,

Дамашняй каўбасы кружок.

Далей – цыбуля, луста хлеба,

Тры яйкі, слоік малака:

 – Тут пахарчуемся, як трэба –

Што значыць матчына рука.

              

                    3

Так, да абеду, можа болей –

Гадзін да трох пасля паўдня –

У нас ідылія на полі.

Каровы ходзяць… і хлусня,

Хто кажа, што натрудзіў ногі,

За статкам поўзаў па палях –

Травы хапае, Слава Богу,

Дык не такі ўжо гэта й страх.

 

І толькі там, бліжэй да дому,

Як пачынае вечарэць,

Парой прыходзіцца самому

Свавольны статак даглядзець.

 

А можа прыйдзецца й пабегаць,

Бо ўжо даення час кароў –

Каб непрыемнасцяў пазбегнуць –

Заве настойліва дамоў.

 

Вось тут глядзі за кожнай "Муркай”,

Напагатове будзь заўжды –

Яны пачнуць гуляць у жмуркі –

А там нядоўга да бяды.

Ці могуць так рвануць,  дарэчы,

Як быццам іх пагнаў лясун.

І толькі змогуць ім пярэчыць

Сабакі іклы, ды бізун.

 

III

                  1

Ружовы захад неўзабаве

Падводзіць сонца да ракі

І мы, каб лішні час не бавіць,

Глядзім на сонца з-пад рукі…

 

Нарэшце момант наступае,

Калі накормленых кароў

Нішто ўжо болей не трымае –

Для іх адкрыты шлях дамоў.

 

Кароўкі гэтага чакалі,

І, як звычайна, – напрамкі…

Але дарэмна. – Сустракалі

Ускрай дарогі мужыкі.

Рыкала чарада трывожна,

Раўла, з сабою не ў ладах,

Пакуль дайшла чарга да кожнай –

І… разабралі па дамах.

 

                  2

Вось і закончылася справа,

Вось гэта ўвесь, уласна, страх.

Да дому бацька крочыць брава,

Усмешку тоячы ў вусах.

 

Маруська з Бімам да бабулі

Няспешна рушыла дамоў.

А я, паправіўшы кашулю,

Пайшоў у госці да кумоў.

 

IV

                   1

Абтрос з абутку пыл аб сетку,

Пераступіў цераз парог.

На жаль, я госць даволі рэдкі:

– Мір дому вашаму, кумок.

Накідку скінуў, шапку, боты,

Павесіў пугу на гваздок…

А кум пярэчыць:

– Што ты, што ты,

Ды не знімай… Праходзь, браток.

 

Прысеў ля печы на куфэрак:

–Ну, дзе тут хрэснікі мае? –

Я вам ад зайчыка цукерак

Прынёс. – Гляджу, нясуць свае

З падзякай зайчыку. – Ой,  дзеці! –  

Хай Бог вам долечку дае –

Такіх няма дзяцей у свеце,

Ну, хіба толькі што мае.

 

У хаце чыста, бачу, кветкі

Стаяць у вазе на стале:

– А дзе кума?

– Ды да суседкі

Пабегла, справы ў іх свае.

Мо гэта й к лепшаму, бо будзе,

Як путам, звязваць языкі.

А мы з табой таксама людзі –

Дык пасядзім, як мужыкі.

 

І кум за гэтаю размовай

На стол у кухні накрываў –

Абрус заслаў бялюткі, новы,

Графінчык з шафы даставаў.

 

– Прабач, Алесь, не маю рускай,

А калі вып’ю – толькі свой,

Без цукру, чысты, беларускі

На бульбе зроблены напой.

 

За стол садзімся, наліваем

Напой "цудоўны” да краёў,

Закуску хвалім, размаўляем

І абнаўляем чаркі зноў…

Затым размову прадаўжаем –

Чым болей слоў, тым болей дум –

Я, што турбуе, выкладаю,

Што набалела – кажа кум.

 

–Няхай благое адвядзе

Гасподзь Святы ад нашай хаты,

А нас да долі прывядзе –

Аб тым малюся я заўзята.

Якою мераю, скажы,

Павінны мы лічыць багацце? –

Па чысціні сваёй душы,

Ці тым, якое маеш плацце?

 

Куды, прынамсі, лёс вядзе? –

Туды, дзе лічыцца багатым –

Хто зберажэ ў любой бядзе

Свой родны кут, бацькоў і хату.

Вось тут – аснова ўсіх асноў –

Той будзе будучыню меці,

Хто зберажэ значэнне слоў –

Жыццё, Радзіма, маці й дзеці.

 

А што да скарбаў – бачыць Бог,

Я не збіраў зямных багаццяў –

Хто чысціню душы збярог –

Не робіць вывадаў па плаццях.

Яшчэ скажу табе адно –

Каб не чыніць другім няшчасцяў,

Аддай апошняе радно

І не шкадуй – не ў рэчах шчасце.

     

                   2

Цякла размова за сталом,

Ліліся ў такт настрою тэмы.

А на прыціхлае сяло

Між тым сышла нячутна цемень…

– Калі па чарцы, ды грыбок

Да рота лашчыцца ў талерцы –

Не трэба тузацца, браток.

"Даволі пуза ўсякай мерцы.”

 

Жывём і ў шчасці, і ў бядзе,

З нас дастаткова нашых бедак –

Няхай нядолю адвядзе

Гасподзь ад лёсаў нашых дзетак…

– А што датычыцца мяне,

Дык я скажу табе адкрыта –

Усё роўна доля прывядзе

Усіх да краю, да нябыту.

 

Жыццё праходзіць чарадой

У працы, дзецях, гаспадарцы –

Глядзіш – і час надыдзе твой…

Ну што, бярэм яшчэ па чарцы?

Глядзі, знайшла сабе куток,

А ну, ядры яе ў халеру,

Тут справа гэткая, браток –

Ня пі, калі не маеш меру.

 

Так кажа часцяком "мая.”

Ці ж я без меры нарадзіўся? –

Уцяміць не магу ніяк.

Было: аднойчы так напіўся,

Што ноч туляўся па двары –

Залетась, на адным вяселлі.

Успомніць брыдка… З той пары

Ні ў грош не стаўлю гэта зелле.

 

А гэта толькі вось з табой

Я паспытаю бэндзы крышку –

Каб у ладах з самім сабой,

Ды не было для сэрца лішку.

А заўтра зноўку не прыму

Ні кроплі гэтае заразы…

А ўсё ж пашчасціла таму,

Хто не спытаў яе ні разу.

 

                   3

Я бачу – кум замармытаў

А, значыць, трэба й мне збірацца:

– Пайду, кумок…  

Накідку ўзяў 

І, развітаўшыся па-брацку,

Па срэбры роснае мяжы

Пайшоў дамоў да бацькі жвава.

А ўсё-ткі – што тут не кажы –

Кароў адпасвілі на славу!

 

 

 

 

 

 

 

Калі няма адзінства ў нас

Час сяўбы (паэтычнае апавяданне)