Памяці ахвяр Халакоста ў Беларусі прысвячаю…
Непрыкметна, паміж лясоў,
У мястэчка вядзе дарога,
Паглядзі, пасярод дамоў,
Там старая стаіць сінагога.
Яе вокны, як позірк вачэй,
Паглядае з надзеяй у поле,
І чакае сваіх дзяцей,
Што не прыйдуць да ёй ніколі.
Колькі часу ўжо прайшло,
А яна іх цярпліва чакае,
Толькі Зоркі Давіда святло,
Над шляхамі зямнымі ззяе.
Праз бяду, ліхалецце і дым,
Асвятляе ў вечнасць парогі,
Быццам помнік ахвярам усім,
Сталі вокны старой сінагогі.
Промні Зоркі Давіда ў начы,
Вельмі ярка запаляць свечы,
Скроні сцісне і мы маўчым,
У жалобе маўчым спрадвечнай.
Не забудзем, пакуль жывем,
Нагадаем таму, хто забудзе,
Памяць гэтую ў сэрцах нясем,
Толькі так мы сапраўдная людзі…
Помочь сайту
Поздравления
