Роздум

Адзіноту запрэгшы ў нязбытнасці плуг,

Лёс праворвае ў цноце няўхільнасці круг.

Падразаючы веры квітнеючы луг,

Пераменьвае сэнсы быцця.

Там, ускрай некранута-маўклівай мяжы,

Што між лугам і свежай раллёю ляжыць,

У бясконцую далеч сцяжынка бяжыць

Зіхатліваю стужкай жыцця.

Тою вузкай сцяжынкай іду пакрысе

Па наступных імгненняў бліскучай расе. –

А ці мо па мінулых гаючай слязе? –

Да сябе. Праз нябыт небыцця.