У вёсцы выган невялікі,
За Брагінкай Алёс,
Вясковы статак нешматлікі
Мікола гоніць басанож.
Наперадзе цялкі, каровы,
Бык самавіты, малады,
Кляймо на шыі " Ганаровы",
Асілак, воблака бяды.
Як зубр, ідзе сабе павольна,
Раўнівы, вокам павядзе,
- Хто тут парадкам не давольны?
Пад рогі хутка пападзе!
Авечкі цугам прашмігуюць,
Трымаюць зону апасля
І хуценька ў траве знітуюць,
Баран, як добрае цяля,
Іх лашчыць чорнай барадою,
Піхне рагамі неўзначай,
У думках хваліцца сабою,
Паеўшы сочны малачай.
Але калі зйграе дудка,
Прыгрэе сонца галаву,
Мікола гоніць статак хутка
Да рэчкі, к стойлу піць ваду.
Тут і кабеты з фартухамі
Грымяць даёнкамі ў цяньку,
Змітро з жалезнымі цуглямі,
Бо бык не любіць талаку.
Дзед Міканор смяецца вусам,
Каб не драмала талака,
- Змітро!Накрый быка абрусам,
Не хопіць беднаму цянька!
Няёмка, навакол кабеты,
Часаў патыліцу часаў,
- Ты ёсць баран! Абразу гэту
Змітро, каб чулі, прамычаў.
Баран ласкавы, побач з дзедам,
Застрыг вушамі, і піхнуў
Змітра, аблаяннага смехам,
Быка знагоды калыхнуў.
Бык доўга думаў, не стрымаўся...
Наўцёкі ўсе, бо будзе туга,
Змітро злавіць яго стараўся,
Ды вельмі спрытны валацуга.
Зямлю падкідвае нагамі,
Вачыма, як агнём, стрыжэ,
Шукае каб каго рагамі
Шпурляць па топтанай мяжэ.
Баран - дзівак не адступае
Упёрты, - дзірка ў галаве,
Але авечы розум мае,
Ёсць моц у чорнай барадзе.
Сталёвы лоб і завітухі
Не месцяцца ў рагах,
Такую часам аплявуху
Адвесіць, цёмна ў вачах.
Дзед Міканор у хваляванні,
- Куды авечцы да быка!
Змітро увесь у спадлзяванні,
Бо перамога ў руках.
Каррыда ў полі, а не бойка,
А тэарадор круты баран,
Ён спрытны і даволі лоўкі,
Ідзе без страху на таран.
Мычаць, як боравы, каровы,
Авечкі голасна крычаць...
І вось развязка, - бык здаровы
Застаўся на траве ляжаць...
Бывае так, што пажартуеш,
Няўмысна ладзіш дзівака,
Назаўтра вёску пагадуеш
З бараннім лоем шашлыка!
Тут смех і гора! - кажа маці.
Па інтэрнэту навіна:
Няма ягнятак і цяляці,
Няма быка і барана!
Помочь сайту
Поздравления
