Прападобнай Ефрасінні Полацкай

Праз бясконцасць нябёсаў бязвоблачна-сініх,

Як бясконцая вера ў жыццё,

Нібы пільная маці, глядзіць Ефрасіння,

Адмаўляючы час-небыццё.

Сцеражэ старадаўнасці добрую славу –

Дзён, калі на ўзбярэжжы Дзвіны

Узыходзіла зорка зямлі праваслаўнай.

Гэту чутку Сафіі званы

На ўвесь свет абвяшчалі хвалюючым звонам...

Ад усходу, дзе сонца ўстае,

Да далёкага захаду

Нізкім паклонам

Сёстры шчыра віталі яе.

З тых далёкіх часоў праз адвечныя плыні

У нябыт адляцелых гадоў

Зберагла і данесла да нас Ефрасіння

Веру – спадчыну нашых бацькоў.

Праўду Веры тае, ахаваную крыжам

Ліхалецці зламаць не змаглі –

Пралілася яна праз крывавыя крызы

Да жывільных вытокаў зямлі.

Праз бясконцасць прастораў бязвоблачна-сініх

Мы схіляем галовы свае

У паклоне зямным да цябе, Ефрасіння.

                        Беларусы, нашчадкі твае.