ГлавнаяСтихиЛирикаПейзажная → Родны край.

Родны край.

article197070.jpg
 Палескі край - зямліца родная,
Дняпра дзівосны вадаграй,
Кранаеш сэрца птушкай вольнаю,
Завеш хутчэй у зялёны гай,

На луг, дзе кветкі хваляй клоняцца
К табе ў далоні, у жніво!
Пачуцці самі ў тройцы коцяцца,
У турбоце сэрца загуло.

У сяло! Там вербы за ваколіцай,
Прыемна, спеўна хараўство,
Над рэчкай сонца завіхорыцца,
Буслы злятаюцца ў гняздо

І ў промнях сэрца не нацешыцца,
Квітнее родная зямля,
У дыванах мурожных свеціцца
Крыніц гаючая вада!

Сцяжынка - любая свавольніца
Iмчыць да рэчкі напрастак,
Вось і цяпер не нагаворыцца
Маленства з памяццю ні як.

Дзяцінства памяць басаногая
З гадамі бліжай, даражэй,
Шкада імгнення мімалётнага,
Пражыць бы крышачку даўжэй,

Узляцець бы сокалам над ветраззю,
Бліжэй да зорак, да вышынь,
Вачэй азёр убачыць просіні,
Радзімы любай далячынь.


Фото автора.

© Copyright: Владимир Бобровничий, 2014

Регистрационный номер №0197070

от 3 марта 2014

[Скрыть] Регистрационный номер 0197070 выдан для произведения:  Палескі край - зямліца родная,
Дняпра дзівосны вадаграй,
Кранаеш сэрца птушкай вольнаю,
Завеш хутчэй у зялёны гай,

На луг, дзе кветкі хваляй клоняцца
К табе ў далоні, у жніво!
Пачуцці самі ў тройцы коцяцца,
У турбоце сэрца загуло.

У сяло! Там вербы за ваколіцай,
Прыемна, спеўна хараўство,
Над рэчкай сонца завіхорыцца,
Буслы злятаюцца ў гняздо

І ў промнях сэрца не нацешыцца,
Квітнее родная зямля,
У дыванах мурожных свеціцца
Крыніц гаючая вада!

Сцяжынка - любая свавольніца
Iмчыць да рэчкі напрастак,
Вось і цяпер не нагаворыцца
Маленства з памяццю ні як.

Дзяцінства памяць басаногая
З гадамі бліжай, даражэй,
Шкада імгнення мімалётнага,
Пражыць бы крышачку даўжэй,

Узляцець бы сокалам над ветраззю,
Бліжэй да зорак, да вышынь,
Вачэй азёр убачыць просіні,
Радзімы любай далячынь.



Край милый, землица родная,
Днепра живописный простор
Манит, как птица лесная,
В рощу зелёную, за косогор!

На луг! Там цветы наклоняются
В ладони, в спелую рожь,
Как тройка гнедых, не воротится,
Рвутся чувства, не отвернёшь!

В село! Под вербу за околицей,
Привольно, пение птиц,
В речке солнышко моется,
Аист, как лайнер, летит!

Время лучами согрето,
В цветах полыхает земля,
В крыницах медового лета
Долгожданный глоток хрусталя!

Тропинка петляет в оврагах,
К речушке летит напрямик,
Юность, свой голос роняя,
О чём-то былом говорит!

И детства тропа босоногая,
С годами всё ближе, родней,
Мгновенья жаль мимолётного,-
Прожить бы ещё пару дней!

Соколом взвиться над облаком,
Увидеть Днепра глубину,
Лесов калыбель синеокую,
Родину, дом, и зарю!кі край
 
Рейтинг: +2 401 просмотр
Комментарии (4)
Галина Дашевская # 19 января 2019 в 11:17 0
Дзякуй, Уладзімір, за столь выдатныя вершы!
Владимир Бобровничий # 14 января 2021 в 14:13 0
Дзякую і Вам smayliki-prazdniki-34 , Галіна!
Вселенная # 14 января 2021 в 13:38 0
Владимир очень хорошее стихотворение.Красивая природа.И любовь к родному краю высокая у вас.Глубоко вросли корнями,чувствую дыхание родины вашей,энэргию нескончаемую.Может мне удастся,когда нибудь побывать в Белоруссии.
c0411
Владимир Бобровничий # 14 января 2021 в 14:20 +1
Природа в Белоруссии, как и в России.Я живу на юго востоке Белоруссии.
Природа созвучна Брянщине!

С огромным уважением и с наилучшими пожелания в Новом 2021 году spasibo-10 ми к Вам, Владимир!