ГАРЭЗЛІВЫ ВЕТРЫК

Гарэзлівы ветрык у восеньскім скверы
Лістоту з бярозкі рухава зрываў.
Нібы-та хлапчук у каханне паверыў-
 Паспешна яе распранаў, распранаў.

І косы расчэсваў, наўкола кружыўся
І ціхенька штосьці шаптаў ёй, шаптаў.
Пяшчотна яе абдымаў і віхрыўся,
 Здаецца ужо сапраўды цалаваў.

А потым узнёсся, прыгнаў сівы дожджык,
Яе напаіў і памыў, абласкаў
І кожну галінку, і кожны лісточак…
Такі лёгкакрылы ніяк не змаўкаў.

Развееўшы хмаркі над золатам сквера,
Абняўшы бярозку-каханку, прыціх…
Апошняй вясёлкай зайграў рэчкі бераг,
Ды сарамліва бярозка трымціць.

Гарэзлівы ветрык-шаловливый ветерок,

Нібы-та хлапчук - словно мальчишка
  распранаў-- раздевал

хмаркі- тучки

каханка- любимая 

вясёлка--радуга

сарамліва трымціць- стыдливо дрожит