ВЯРТАННЕ.

ВЯРТАННЕ.

Гэты верш пераможца Міжнароднага літаратурнага конкурса у польскім горадзе Кжыжыцы за 2010 год. 

За валошкавым полем,

там, дзе  неба  блакiт,

i такое раздолле –

ад ракi да ракi,  -

ёсць вялiкая пустка.

Там нiхто  не жыве.

Толькi вецер гуляе

у быльнiк траве.

Там звяры не палююць,

птушкам лёту няма,

змрок i ценi вандруюць.

 Што  нi дзень - то зiма.

Немагчыма - у магчымым.

 I таму незнарок

неяк раз  з пуцявiны

скрочыу нейкі дзядок.

Доуга блукау  старэча

сярод хмызу, - i вось

перад дзедам пустэча

разляглася. Здалось,

ён  дасюль i iмкнууся,

збiушы  ногi аб глей.

Не жадау, а  вярнууся, -

нiбы жыу тут  раней.

Азiрнууся нябога 

на далёкi блакiт.

Не  стамiла дарога, -

i ступiу у нябыт.

Крок  за крокам – уцягнууся.

Вецер нават  прыцiх:

няужо хтосьцi вярнууся,

з тых, апошнiх жывых?

Хто калiсьцi у зморак

не загiнуу i хто,

каб не жыць сярод гора

у свет вялiкi  сышоу.

Хто ад болю хавауся, 

але у болi  i жыу,

хто з нядоляй змагауся, 

усiх, хто  знау - перажыу.

Чорны быльнiк змiнала

пад хадою старэчы.

Але раптам – завала.

Рукi дзеда i плечы

задрыжэлi. Па твару 

пакацiлiся слёзы.

За лагчынай  над ярам

шапацелi бярозы. 

Так i  плакау нябога,

нiц прыпаушы ля дрэвау,

нiбы дзякавау Богу,

што знайшоу сваё крэва.

Хай вятры тут гуляюць

i нiхто  не жыве,

ён у гэтым адчаю

дагаруе свой век.

Абы сонейка грэла

i не цiснуу мароз,

i  душа не балела...

Там,  дзе быльнiк парос

зноу  птушыныя спевы,

рык звяроу i блакiт.

I, здаецца, да крэва

зноу  iдуць  праз нябыт...