Стары Брагінскі шлях.

Гэй! Гуслі мае, заіграйце мацней!
Словы - думкі свае ўзніміце вышэй!

Над калыскай лясоў, над разлівамі рэк,
Да нябёс, да буслоў, каб пачуў чалавек.

Ці ты плачаш браток, ці святкуеш, ці спіш ?
На зямельцы сваей, ці паўзеш, ці ляціш ?

Альбо з’ела лянота, пачвара - туга?
Ці няпраўда атрутай на сэрца лягла?

Ці з яснага ранку араў, ці касіў?
Ці можа праз шклянку жыццё загубіў?

Ці ў дурмане хлусні пралятае жыццё?
У злой метусні дагарае дабро?

Ці чуеш, як стогне зямелька твая?
Без сахі і касы зарастае яна!

Дзе той шлях, па якому жыццё
На машынах, санях, пехатою прайшло?

Дзе гісторык тваё баявое плячо?
Ёсць кніга, заказчык, а як жа жыццё?

Дзе гонар, сумленне? Раздзеляць яго,
Быць чалавекам усім не дано.

Смяяцца над памяццю светлай душы,
Падрэзаць надзеі на старай шашы.

Каму ж гэта трэ6а?Стары Брагінскі шлях
Гаворачы з небам, ад болі зачах.

Дзе вёскі падзелісь?Сялянская браць?
Крыжамі схілілісь, стаяць і маўчаць.

Карчуюць, руйнуюць, змятаюць слупы,
Гвалтуюць, пілуюць старыя дубы.

Ад болот засталась толькі назва адна,-
Перасыхае крыніца - вада!

Дзе вёсачка Карпаўка і Лесуны?
Малая Церабеяўка і Жыхары?

Як гэта сталась? - Адказу няма...
Хмызняком зарасла зямелька мая!

Гніее і балее сэрца яе,
Пабачце, хто зараз у вёсцы жыве.

На цэнтральных сядзібах люду няшмат,
Мужчын працавітых чалавек пяцьдзесят.

На іх і трымаецца сіла зямлі!
Пенсія славіцца, не шмат дзетвары.

Хто ў горад спрабуе хутчэй уцякчы,
А невучы, бомжы ляжаць на пячы.

Апошнія грошы забраўшы ў старых
Пьюць, нібы вошы, прыкрыўшы святых.

I душу з’ядае брыдота і страх,
Дай розуму людзям, родны мой шлях!

Поклічам моцным іх сон разбудзі,
Жыць на бацькоўскай зямлі навучы.

Не верыцца, 6раце? Радзіма прабач!
Жыве старадаўні Брагінскі шлях!

Аб ім векапомныя гуслі гудуць
I людзі няўмольна ідуць і ідуць...

Воўчаю сцежкай, праз хутары
Ляхі, казакі і бунтары...

Род радзімічаў у бітвах радзеў,
Смердам, халопам быць не хацеў!

Голад, навалы душылі ярмом,
Жыць не давалі, гналі кнутом

Па роднай, пясчанай тваёй баразне,
Сібір аднаўляць на чорным крыле.

Па мінам, запрагшыся ў барану,
Пад дулам варожым гнулі спіну.

Добрыя людзі, якою цаной!
Моцныя грудзі б’юцца з бядой!...

Ліхая навала -Чарнобыля смерч!
Так не бывала, не трэба і меч!

Пакінуты вёскі на старай шашы,
Вынуты вокны і ні душы.

Птушка ды звер ля іх праляціць,
Сэрца і зараз у тутэйшых баліць.

Васільковая радасць панікла ў начы...
Ад радыяцыі не ўцякчы.

Больш пастарэў і асунуўся шлях,
Колькі часоў гэту радасць чакаць?

Апошнія людзі, апошнія сведкі,
Што з вамі будзе, лясы і палеткі?

Дзіка і пуста, калінавы змрок
Не асалодзіць горкі урок,

Па ўсёй Беларусі, мае землякі,
Як "брудныя" гусі ля чыстай ракі.

Па шляху ідуць да роднай Дубровы...
А бусел на даху чакае з няволі.

Да родных магіл, да няскошанай нівы...
Да новай Хатыні...Адны успаміны...

Гуслі аб іх мілагучна гудуць,
Думкі, як мары, памерць не дадуць.

Надзея жыве каля старых ваколіц,
Прыйдзе вясна наваколле ўпрыгожыць.

Стары Міхайла - былы брыгадзір,
Апошні з нашчадкаў прыгожых мясцін,

Каня запрагае і едзе няспешна,
У старай вярбіны сустракае нявестку.

А сын, як малы, ў яго выраслі крылы,
Ногі нясуць і не трэба машыны.

Па родному шляху, да роднага ганку,
Пабыць не ў гасцях, сустрэць Валкашанку

I сэрцам адчуць яе горкую долю,
Віном памянуць зпілаваную хвою.

Пасядзець, аддыхнуць над рэчкай Брагінкай,
Ваду калыхнуць паплаўковай пярынкай.

Хораша дома! Сямейка ўся!
Захарашэла зямлі паласа.

Непадалёку ад іхняе хаты
Холіць зямельку арандатар заўзяты.

Чарнушэвічы,-Бацька і Сын!
Сотні гектараў зямельны іх клін!

Трэба прыехаць і павучыцца,
Iм падуладна святая зямліца.

Ёсць калектывы, ім цяжка цяпер,
Іх глушаць рэформы і розніца цэн.

Каму ж гэта трэба? 3ямелька адна!
За што? Абясцэнена яна!

Хто адкажа за гэта? Хто скажа:”Прабач!”
Хто сэрцам адчуе Брагінскі плач!